Herkes için babaannesi başka bir şeydir…
Biz torunları için…benim için babannem yani “Mannem Yüksel “ ise;
Her ziyaretinde valizinden ne çıkacak heyecanı…
O gelmese de Varan Kargo ile gelecek valizi beklerken gece uyuyamak…
O valizden 5 yaşında çocuğa notlarla imzalanan Ajda Pekkan plakları, küçücük kırmızı kapitone sabahlık, rengarenk kıyafetlerin çıkması...
Her ayrılıkta karşılıklı içli içli söylenen Zeki Müren'in bizim için söylediği “gitmeeee sana muhtacım, gözümde nursun…”
Onunlayken canım isterse lacivert kadife dantelli yerlerde sürünen elbisem ile bakkala gidebilme, Heybeliada'da tura çıkma özgürlüğü…
Sokakta bağırarak şarkı söyleyebilmek…
Rengarenk balonlarla şımartılmak…
İzmir fuarı… dönme dolap, annemle binemediğim çarpışan otomobile binmek...
Çeşme Villa Yüksel'deki ranzalı çocuklar koğuşumuzda her akşam istisnasız aynı detayda anlatılan masalı, küçük Fatmacık’ın hikayesini bıkmadan dinlemek…
Renkli kıyafetler yerine inatla siyah kıyafetler giymek istediğim 8 yaşımda anlayış…
Şair Eşref’teki evde ilk defa Saba renkli televizyon ile tanışmak…
Rengarenk kolyelerle dolu karıştırılmayı bekleyen çekmeceler...
Okumamız gereken dedemden ona yazılmış mektuplar, resimlerle dolu kutular...
Taft saç spreyi...
Güzel kokan sabunlar, pudralar…
Reyhan’dan Rokoko
Elma reçeli ve sıcacık pişi…
Çeşme’de upuzun kurulan masa, muhteşem yemekler…
55 yaşından sonra inat için de olsa ehliyet alınacağının kanıtı…
Bunun aileye kendi espirili dili ile ilanı...
Onun yanında babamın, amcalarımın hep 8 yaşında çocuklar gibi olabilmesi...
En güzel fıkra anlatan…
Her doğumgünümde, evlilik yıldönümümde ilk arayan…
En zarif rakı içen, bazen Fransızca bazen Rumca şarkılar söyleyen kadın…
Demek idi.
Mannem Yüksel son yıllarda maalesef bunlardan hiçbiri değildi…yaşlılık ona, o yaşlılığa hiç yakışmadı… her ikisi de bildiğini okudu… düne kadar. Umarım gittiğin yerde herşey eski İzmir fuarı tadında olur.